Umpisa na marahil ang tag-araw bukas
Pero tila taglamig ang aking nararamdaman
lalo pag sumasapit ang gabi
nang hindi kita kayakap at katabi
Lunes, Pebrero 28, 2011
Biyernes, Pebrero 18, 2011
SA IYONG PAGLISAN (GALING SA ISA KONG BLOG)
Mahigit dalawang buwan na ang nakakalipas pero sariwa pa rin ang sugat, ramdam pa rin ang sakit sa iyong paglisan, paglisan na ni kailanman ay hindi na muling masisilayan. Palagi pa rin bumabalik sa aking alaala ang lahat ng pangyayari. Masakit di lang sa'kin kundi pati sa buong pamilya lalo sa mama at tita mo. Binigyan mo ng buhay ang buong bahay simula nung ikaw ay dumating. Ngunit ikaw pala ay sadyang saglit lang pinahiram sa amin para ituwid ang mga pagkakamali, pero bakit ikaw ang kailangan lumisan? Pwedeng naman andito ka lang kasama namin at ituwid ang ang pagkakamali at sabay tuparin ang mga plano sa buhay.
Tandang tanda ko pa nun, isang araw bago ang masakit na pangyayaring yun. Pumunta ako sa isang kaibigan upang i-repair ang dreadlocks nya. Nakasanayan ko itong gawin tuwing katapusan ng buwan upang manatiling maayos ang kanyang buhok. Masaya kaming nagkukwentuhan kasama ang mga pinsan n'ya habang kinakalikot ang dreadlocks may konting toma rin para lalong sumaya ang sisyon. Inabot ng gabi at di pa rin natapos ayusin ang dreadlocks kaya napagpasyahan namin na kinabukasan nalang ituloy. Habang nagpapahinga naisipang kong magbrowse sa internet at mag youtube. Hinanap ang mga "RnB" na mga awitin (Reggae na Bisaya). Pero di ko alam sa anong kadahilanan pero may nagtulak sa'kin i-play ang "Fireflies" ng isa sa hinahangaang banda sa Pilipinas ang Hemp Republic, may hipnotismo para sakin ang kantang ito dahil na rin sa gandang ng beat at ng basslines nito. Napadami na ang mga kantang napanuod at napakinggan ko kaya napagpasyahan kong lumagok ulit ng beer upang dalawin ng antok.
Habang nagmumuni muni at lumalagok ng beer nakatanggap ako ng tawag galing sa Pilipinas, si nanay ang nasa kabilang linya at naghayag ng mga hinaing nya tungkol sa isa pang pangagrabyado ko sa isang buhay na iniwan ko. Habang kausap ko si nanay ay naririnig ko ang boses ng aking munting anghel na tumatawa. Tawa na madalas kong nadidinig sa tuwing tumatawag sa akin kahit sino man sa pamilya. Tawa na sa telepono ko pa lang nadidinig at hindi pa nasisilayan ng personal mula nung siya ay isinilang. Tawa, na sa tagpong iyon ay ang huling tawa na pala maririnig ko mula sa kanya.
Kinabukasan, (June 1) nagising ako sa sikat ng araw na pumasok sa bintana dahil medyo nakalihis ang kurtina. Masaya ang gising ko nung umagang 'yun may ngiti sa mga labi, nag unat at binati ang sarili ng magandang umaga at binigkas ang katagang Ohhhh June 1 what's in store for me today? Gising na rin ang tropa at nag yayang magkape, nagyosi at inumpisahan ulit ang session ng pagdreadlocks hanggang sa matapos ito. Natapos ang sisyon at napagpasyahan ng aking kaibigan na ihatid nalang ako sa bahay para hindi na gumastos ng pamasahe. Bago ako hinatid dumaan muna kami sa opisina nya at kinuha ang schedule ng trabahong gagawin sa araw na yun.
Masaya kaming nagkukwentuhan sa sasakyan at tinawagan namin ang isang tropa at kinakamusta sa bago nyang napasukang trabaho. Mismong tagpong yun nakatanggap ako ng tawag galing sa Pilipinas, Si irog ang nasa kabilang linya umiiyak habang binibigkas ang katagang "daddy, sorry wala na si baby". Para akong sinakluban ng mundo sa balitang yun. Alam kong hindi nagbibiro si irog ng ganun. Gusto kong tumalon sa sasakyan ng mga oras na na yun wala na ako sa katinuan dahil sa narinig. Pinapakalma akong ng aking kaibigan pero nangingibabaw pa rin ang sakit ng aking nararamdaman.
Masakit ang nangyari dahil ni minsan di ko man lang naransang makarga ang anak, hindi narinig ang unang iyak, hindi nasilayan ang una nyang ngiti, hindi nakita ang unang ngiping tumubo. Lahat ng pinangarap at dapat maransan ng isang ama ay di ko man lang naranasan sa kanya ganun din sya sakin. Lumisan siyang di nangyari samin ang ganung tagpo bilang mag ama. Alam ko kailangan tanggapin ito, pero habang nilalabanan ko na wag magpadala sa emosyon, dumadami ang mga bagay bagay ang pumapasok sa aking isipan. Kasama na dun ang panghihinayang at pagsisisi sa mga naging desisyong ko sa buhay. Mga bagay bagay na aking nagawa at di ko nagawa. Aminado akong masyado akong nagpatihulog at nilamon ng sistema ng buhay ko kaya binawi agad ang munting anghel. Kagustuhan ng nasa itaas ang nangyari, kinalabit lang siguro ako upang magising na at ituwid ang nalihis na buhay.
Tandang tanda ko pa nun, isang araw bago ang masakit na pangyayaring yun. Pumunta ako sa isang kaibigan upang i-repair ang dreadlocks nya. Nakasanayan ko itong gawin tuwing katapusan ng buwan upang manatiling maayos ang kanyang buhok. Masaya kaming nagkukwentuhan kasama ang mga pinsan n'ya habang kinakalikot ang dreadlocks may konting toma rin para lalong sumaya ang sisyon. Inabot ng gabi at di pa rin natapos ayusin ang dreadlocks kaya napagpasyahan namin na kinabukasan nalang ituloy. Habang nagpapahinga naisipang kong magbrowse sa internet at mag youtube. Hinanap ang mga "RnB" na mga awitin (Reggae na Bisaya). Pero di ko alam sa anong kadahilanan pero may nagtulak sa'kin i-play ang "Fireflies" ng isa sa hinahangaang banda sa Pilipinas ang Hemp Republic, may hipnotismo para sakin ang kantang ito dahil na rin sa gandang ng beat at ng basslines nito. Napadami na ang mga kantang napanuod at napakinggan ko kaya napagpasyahan kong lumagok ulit ng beer upang dalawin ng antok.
Habang nagmumuni muni at lumalagok ng beer nakatanggap ako ng tawag galing sa Pilipinas, si nanay ang nasa kabilang linya at naghayag ng mga hinaing nya tungkol sa isa pang pangagrabyado ko sa isang buhay na iniwan ko. Habang kausap ko si nanay ay naririnig ko ang boses ng aking munting anghel na tumatawa. Tawa na madalas kong nadidinig sa tuwing tumatawag sa akin kahit sino man sa pamilya. Tawa na sa telepono ko pa lang nadidinig at hindi pa nasisilayan ng personal mula nung siya ay isinilang. Tawa, na sa tagpong iyon ay ang huling tawa na pala maririnig ko mula sa kanya.
Kinabukasan, (June 1) nagising ako sa sikat ng araw na pumasok sa bintana dahil medyo nakalihis ang kurtina. Masaya ang gising ko nung umagang 'yun may ngiti sa mga labi, nag unat at binati ang sarili ng magandang umaga at binigkas ang katagang Ohhhh June 1 what's in store for me today? Gising na rin ang tropa at nag yayang magkape, nagyosi at inumpisahan ulit ang session ng pagdreadlocks hanggang sa matapos ito. Natapos ang sisyon at napagpasyahan ng aking kaibigan na ihatid nalang ako sa bahay para hindi na gumastos ng pamasahe. Bago ako hinatid dumaan muna kami sa opisina nya at kinuha ang schedule ng trabahong gagawin sa araw na yun.
Masaya kaming nagkukwentuhan sa sasakyan at tinawagan namin ang isang tropa at kinakamusta sa bago nyang napasukang trabaho. Mismong tagpong yun nakatanggap ako ng tawag galing sa Pilipinas, Si irog ang nasa kabilang linya umiiyak habang binibigkas ang katagang "daddy, sorry wala na si baby". Para akong sinakluban ng mundo sa balitang yun. Alam kong hindi nagbibiro si irog ng ganun. Gusto kong tumalon sa sasakyan ng mga oras na na yun wala na ako sa katinuan dahil sa narinig. Pinapakalma akong ng aking kaibigan pero nangingibabaw pa rin ang sakit ng aking nararamdaman.
Masakit ang nangyari dahil ni minsan di ko man lang naransang makarga ang anak, hindi narinig ang unang iyak, hindi nasilayan ang una nyang ngiti, hindi nakita ang unang ngiping tumubo. Lahat ng pinangarap at dapat maransan ng isang ama ay di ko man lang naranasan sa kanya ganun din sya sakin. Lumisan siyang di nangyari samin ang ganung tagpo bilang mag ama. Alam ko kailangan tanggapin ito, pero habang nilalabanan ko na wag magpadala sa emosyon, dumadami ang mga bagay bagay ang pumapasok sa aking isipan. Kasama na dun ang panghihinayang at pagsisisi sa mga naging desisyong ko sa buhay. Mga bagay bagay na aking nagawa at di ko nagawa. Aminado akong masyado akong nagpatihulog at nilamon ng sistema ng buhay ko kaya binawi agad ang munting anghel. Kagustuhan ng nasa itaas ang nangyari, kinalabit lang siguro ako upang magising na at ituwid ang nalihis na buhay.
Miyerkules, Pebrero 16, 2011
SARILING KALIGAYAHAN
Manatili ka nalang bang nag-iisa?
Sa buhay at ayaw mo ng katuwang?
Dahil kaya mo at alam mo
Kung papaano lumigaya ang iyong sarili?
Oo kaya mong abutin ang kaligayahan na iyon
At di mo kailangan ng ibang tao para dito.
Pero may pagkakataon sa ating buhay
Kailangan natin ng karamay at masasandalan.
Lalo kapag ang inaasam na kaligayahan
tila hinahadlangan ng makakapal na pader
na di mo kayang tibagin mag-isa.
'Wag kang magmatigas lumigaya kang may karamay
Sa buhay at ayaw mo ng katuwang?
Dahil kaya mo at alam mo
Kung papaano lumigaya ang iyong sarili?
Oo kaya mong abutin ang kaligayahan na iyon
At di mo kailangan ng ibang tao para dito.
Pero may pagkakataon sa ating buhay
Kailangan natin ng karamay at masasandalan.
Lalo kapag ang inaasam na kaligayahan
tila hinahadlangan ng makakapal na pader
na di mo kayang tibagin mag-isa.
'Wag kang magmatigas lumigaya kang may karamay
Martes, Pebrero 15, 2011
ANG BUHAY AY PARANG SINIGANG
Marami sa atin ang sobrang abala sa paghahanapbuhay, kayod sa umaga kayod sa gabi upang maitawid lang ang pamilya sa ara-araw. At dahil dito, kadalasan nakakalimutan na natin ang ating sariling kalusugan. May ilan sa atin na binabalewala lamang ang pagtulog makapaghanapbuhay lang at kapag pinagsabihan mo sasagutin ka lang ng DI BALE NG WALANG TULOG KAYSA WALANG GISING.
Kung mayroong biniyayaan ng sobang kasipagan mayroon namang saksakan ng katamaran na walang ginagawa sa buhay kundi lumamon lang at matulog ang ginagawa sa buhay. At kung pinagsasabihan mo, ito naman ang isasagot sa'yo "DI BALE NG TAMAD, HINDI NAMAN PAGOD".
Pero kagabi pagdating ko sa bahay napanuod ko sa balita ang tungkol sa pagkakaroon ng sapat na tulog. Kailangan ng ating katawan ito upang maiwasan ang mga malulubhang sakit tulad ng stroke at atake sa puso. Ayun sa pag-aaral kapag kumulang daw sa anim na oras ang pagtulog mo ay may 48% ang posibilidad na aatakihin ka sa puso at 15% naman ang posibilidad na ma-stroke ka. At para sa sinaksakan ng katamaran sa katawan na higit sa walong oras kung matulog sa isang araw sana naman ay masindak na kayo dahil nanganganib rin yang buhay nyong iyan. Dahil ayun rin sa pag-aaral na nabanggit sa balita, ang sobrang tulog ay mayroong 65% ang posibilidad na ma-stroke at 38% posibilidad aatakihin ka sa puso. Lahat nga naman talaga ng sobra at kulang ay hindi maganda sa buhay ng tao.
Habang pinapanuod ko ang balitang iyon naglalaro na sa aking kamalayan ang tungkol sa paghahambing ng buhay ng tao sa paboritong ulam nating mga Pinoy, ang SINIGANG. Ayun sa paghahambing Ang buhay parang sinigang lang yan. Dapat sakto lang. Dahil kapag kulang sa asim nilaga ang kakalabasan at kapag nasobrahan naman sa asim paksiw ang kalalabasan nito.
Kung mayroong biniyayaan ng sobang kasipagan mayroon namang saksakan ng katamaran na walang ginagawa sa buhay kundi lumamon lang at matulog ang ginagawa sa buhay. At kung pinagsasabihan mo, ito naman ang isasagot sa'yo "DI BALE NG TAMAD, HINDI NAMAN PAGOD".
Pero kagabi pagdating ko sa bahay napanuod ko sa balita ang tungkol sa pagkakaroon ng sapat na tulog. Kailangan ng ating katawan ito upang maiwasan ang mga malulubhang sakit tulad ng stroke at atake sa puso. Ayun sa pag-aaral kapag kumulang daw sa anim na oras ang pagtulog mo ay may 48% ang posibilidad na aatakihin ka sa puso at 15% naman ang posibilidad na ma-stroke ka. At para sa sinaksakan ng katamaran sa katawan na higit sa walong oras kung matulog sa isang araw sana naman ay masindak na kayo dahil nanganganib rin yang buhay nyong iyan. Dahil ayun rin sa pag-aaral na nabanggit sa balita, ang sobrang tulog ay mayroong 65% ang posibilidad na ma-stroke at 38% posibilidad aatakihin ka sa puso. Lahat nga naman talaga ng sobra at kulang ay hindi maganda sa buhay ng tao.
Habang pinapanuod ko ang balitang iyon naglalaro na sa aking kamalayan ang tungkol sa paghahambing ng buhay ng tao sa paboritong ulam nating mga Pinoy, ang SINIGANG. Ayun sa paghahambing Ang buhay parang sinigang lang yan. Dapat sakto lang. Dahil kapag kulang sa asim nilaga ang kakalabasan at kapag nasobrahan naman sa asim paksiw ang kalalabasan nito.
Lunes, Pebrero 14, 2011
Biyernes, Pebrero 11, 2011
BACHURGI
Nakasalubong ko lamang ang salitang ito sa pahina ni Banjo habang ninanais kong mag-iwan ng puna sa isa n'yang lathala. Di ako sigurado pero parang narinig ko na ang salitang ito sa kung saan ay hindi ko alam. Kung kasama man ito sa diksyonaryo ng mga salitang bading, ano kaya ang ibig sabihin nito sa lingwahe nila?
Sumakit ang aking ulo sa kakaisip ng aking sariling bersyon ng maaring ibig sabihin ng salitang Bachurgi. Pasensya na kayo at ito lang ang tanging nakayanan ng utak ni Joey.
"BACHURGI" BAKLANG CHUMURVA RUMEKTA KASO NALUGI
Huwebes, Pebrero 10, 2011
NAPANSIN KO LANG
Patok ngayon ang larong football sa bansa dahil sa kupunan ng Azkals. Pumukaw sa aking atensyon itong si Phil Younghusband dahil hindi lang ang mga babae mapabata man o matanda ang nahuhumaling sa taglay nitong kagandahang lalaki at sa husay nitong maglaro pati ang mga bakla ay tinitilian s'ya. Ang sabi nga nung isa kong kaibigan "laglag panty ikot bra" nga raw itong si Younghusband na ito. At habang nanunuod ng laban nila dumating ako sa punto upang maanalisa ang isang bagay. Kapag nakatalikod pala s'ya at nakadreadlocks, MAGKAHAWIG pala kami. Nagkakatalo lang sa kulay at tangkad.
Martes, Pebrero 8, 2011
GOOGLE IS SOMETIME A MOLECULE PLASTIC
Talaga bang ang tagalog ng Dolphin ay Lumba-lumba? Di kasi ako kumbinsido kay pareng google. Imbis na makasigurado ay lalo lang akong nagdududa kay google dahil sinubukan kong isalin sa wikang Pilipino ang seahorse, ang lumabas "dagat kabayo". Pero sa kabilang banda may tama naman siya eh kasi kung gawin mo itong kabayong dagat at isasalin sa salitang Ingles ay magiging "horsesea". Naguguluhan lalo ang mga hibla ng dreadlocks ko kaya nagpasya akong maghanap pa ng iba pang salita na bihira kong madinig sa pang araw-araw, yung tipong kailangan mo pang hanapain ang tunay na kahulugan nito. Pero papaano ka pa maging kumbinsido kung ganito ang lumabas sa salitang nais mong isalin sa wikang Pilipino? Molecule mad - Titing galit na galit aysus! Makailang beses ko na ring sinubukan ito. Nagbabakasakaling magbago pa ang kahulugan ng molecule mad. Baka kasi nagkamali lang ang mga may hayop na may pakana ng lahat ng kabulastugan na ito.
ANGELO REYES
Kinikilabutan ako ng marinig ko ang balita tungkol sa pagkamatay ng dating Hepe ng sandatahang lakas ng ating bansa na si Angelo Reyes. Maaring hindi na n'ya kinaya ang mga anumalyang pinupukol sa kanya sa kasalukuyan. Narinig ko lang din sa balita kahapon na hindi na ito sumisipot sa mga pagdidinig sa senado tungkol sa kaso.
Marami ngayong katanungan na di lang ako ang naghahanap ng kasagutan kundi pati ang iba pa nating mga kababayan. Bakit s'ya pinanghinaan ng loob sa pagkakataong ito? Ano kaya ang gusto n'yang ipahiwatig? Inaakusahan pa lamang ang heneral kahit masasabi nating maraming tao ang kayang magpapatunay tungkol sa anumalya pero patuloy pa lamang itong sinisiyasat.
Pananaw ko lamang ito at alam kong kayo rin ay may sariling pananaw tungkol dito. Gusto ko lang malaman ang katotohan tungkol dito dahil di ito patas sa iba pang mga sundalo na nagbubuwis ng buhay sa Mindanao habang ang mga matataas na opisyal nila ay nagpapakasasa kuno sa kayamanan na may natanggap raw na pasalubong at pabaon habang sila kahit sapatos di kayang punduhan pero patuloy na nakikipaglaban at nanatiling tapat sa serbisyo.
Anong nga ba ang dahilan sa likod ng pagkamatay ni Angelo Reyes? Guilty nga ba s'ya sa mga pinaratang sa kanya? Ngayon sa pagkawala n'ya ano ang patutunguhan ng pagsisiyasat? Sino ang paparusahan kung guilty ang hatol sa dating Heneral ngayon patay na s'ya? At kanino naman kaya isisi ng pamilya na naiwan ni Reyes ang nangyari sa dating Heneral?
Marami ngayong katanungan na di lang ako ang naghahanap ng kasagutan kundi pati ang iba pa nating mga kababayan. Bakit s'ya pinanghinaan ng loob sa pagkakataong ito? Ano kaya ang gusto n'yang ipahiwatig? Inaakusahan pa lamang ang heneral kahit masasabi nating maraming tao ang kayang magpapatunay tungkol sa anumalya pero patuloy pa lamang itong sinisiyasat.
Pananaw ko lamang ito at alam kong kayo rin ay may sariling pananaw tungkol dito. Gusto ko lang malaman ang katotohan tungkol dito dahil di ito patas sa iba pang mga sundalo na nagbubuwis ng buhay sa Mindanao habang ang mga matataas na opisyal nila ay nagpapakasasa kuno sa kayamanan na may natanggap raw na pasalubong at pabaon habang sila kahit sapatos di kayang punduhan pero patuloy na nakikipaglaban at nanatiling tapat sa serbisyo.
Anong nga ba ang dahilan sa likod ng pagkamatay ni Angelo Reyes? Guilty nga ba s'ya sa mga pinaratang sa kanya? Ngayon sa pagkawala n'ya ano ang patutunguhan ng pagsisiyasat? Sino ang paparusahan kung guilty ang hatol sa dating Heneral ngayon patay na s'ya? At kanino naman kaya isisi ng pamilya na naiwan ni Reyes ang nangyari sa dating Heneral?
Linggo, Pebrero 6, 2011
TAKBO PARA SA MGA DOLPHINS (THE CONDURA SKYWAY MARATHON)
Nitong nakaraang linggo, sa pangalawang pagkakataon sumali ako sa isang "fun run/ marathon". Ito yung sa Condura Skyway Marathon hangarin nitong maipagtanggol ang mga nanganganib na mga dolphins. Nasa humigit kumulang sa labintatlong libo katao ang nakilahok dito. Maliban sa pagtatanggol ng mga dolphins ang isa ko pang hangarin dito ay ang malagapasan ang 30 minutos na naitala ko sa kategoryang 5k noong unang fun run na aking sinalihan. At sa awa ng Panginoon nagawa ko naman itong malagpasan dahil natapos ko ang 5k sa loob lang ng 27 minutos. Enero palang nagumpisa na akong magsanay tumakbo di lang para paghandaan ang kaganapang iyon kundi para na rin maging malusog ang pangangatawan dahil ayon sa pag-aaral nakakatulong daw ang pagtakbo upang mapangalagaan ang ating puso at baga.
Sa nasabing kaganapan may ilang bagay lang akong napansin sa ilang lumahok dito. Una, may mga hinimatay. Ang pagtakbo ng mahaba ay di birong bagay kailangan natin dito ang preparasyon, ensayo dalawa hanggang apat na beses sa isang linggo dalawang buwan bago ang takbo upang masanay ang iyong katawan. Porke ba uso ang ganitong uri ng libangan ay makikiuso ka na rin? Isang malaking pagkakamali ang sumalang agad kung naisipan lang. Ensayo muna at patingin sa doktor kung akma ba ito sa'yo.
Pangalawa, Ilang araw bago maganap ang Marathon na iyon may mga pinadalang mga alituntunin ang mga may pakana nito sa pamamagitan ng email. Nakalagay doon ang mga dapat at hindi dapat gawin sa race area. Pero bakit marami pa ring hindi sumusunod? Dahil ba naturingan tayong Pilipino ay garapalan nalang din nating gawin ang mga nakasanayan na hindi naman dapat gawin?
Pangatlo, lahat kaya ng lumahok ay alam ang hangarin kung bakit sila naroon? Kung oo, aba'y maganda yan pero bakit ang pinag-inuman na plastic na baso sa mga water stations ay tapon dito at tapon doon ang eksena? Dahil ba para sa mga dolphins na nasa karagatan ang ginawa natin e pabayaan natin ang mga nilalang na nasa lupa? O simplihan natin, delikado ang mga basong iyon sa mga kapwa natin tumatakbo dahil may mga laman pa itong kaunting tubig na maaring magpapadulas ng daanan o yung baso mismo kung maapakan. Pati na rin yung mga plastic ng freebies na binibigay ng mga sponsors na hindi rin nag-iisip na numero uno ang plastic na lubos na makakasira ng mundo.
Kahit may mga ganong pangyayari ay matagumpay namang naidaos ang nasabing marathon. Sana sa susunod mayroon namang fun run/marathon na para sa mga buwaya. BUWAYA NG LIPUNAN
Sa nasabing kaganapan may ilang bagay lang akong napansin sa ilang lumahok dito. Una, may mga hinimatay. Ang pagtakbo ng mahaba ay di birong bagay kailangan natin dito ang preparasyon, ensayo dalawa hanggang apat na beses sa isang linggo dalawang buwan bago ang takbo upang masanay ang iyong katawan. Porke ba uso ang ganitong uri ng libangan ay makikiuso ka na rin? Isang malaking pagkakamali ang sumalang agad kung naisipan lang. Ensayo muna at patingin sa doktor kung akma ba ito sa'yo.
Pangalawa, Ilang araw bago maganap ang Marathon na iyon may mga pinadalang mga alituntunin ang mga may pakana nito sa pamamagitan ng email. Nakalagay doon ang mga dapat at hindi dapat gawin sa race area. Pero bakit marami pa ring hindi sumusunod? Dahil ba naturingan tayong Pilipino ay garapalan nalang din nating gawin ang mga nakasanayan na hindi naman dapat gawin?
Pangatlo, lahat kaya ng lumahok ay alam ang hangarin kung bakit sila naroon? Kung oo, aba'y maganda yan pero bakit ang pinag-inuman na plastic na baso sa mga water stations ay tapon dito at tapon doon ang eksena? Dahil ba para sa mga dolphins na nasa karagatan ang ginawa natin e pabayaan natin ang mga nilalang na nasa lupa? O simplihan natin, delikado ang mga basong iyon sa mga kapwa natin tumatakbo dahil may mga laman pa itong kaunting tubig na maaring magpapadulas ng daanan o yung baso mismo kung maapakan. Pati na rin yung mga plastic ng freebies na binibigay ng mga sponsors na hindi rin nag-iisip na numero uno ang plastic na lubos na makakasira ng mundo.
Kahit may mga ganong pangyayari ay matagumpay namang naidaos ang nasabing marathon. Sana sa susunod mayroon namang fun run/marathon na para sa mga buwaya. BUWAYA NG LIPUNAN
Martes, Pebrero 1, 2011
PASISIKATIN N'YA AKO
Noong nakaraang gabi naisipan kong silipin sandali ang aking Facebook upang makibalita sa mga kaibigan kung ano ang bago. May nakita akong mensahe mula sa isang kakilalang medyo may katagalan nang hindi nakikita.
Si Kuya Ricky, dati kong kasama sa bahay noong minsang ako'y sa Gitnang Silangan pa naghahanap-buhay. Bago pumuntang Gitnang Silangan ni kuya Ricky ay dati syang namamasukan bilang Talent Coordinator, may kridibilidad s'yang tao pagdating sa trabaho at pagiging isang kaibigan pero syempre di mawala ang pagiging bolero pagdating sa mga babae. Naikwento n'ya lahat tungkol sa trabaho n'ya noong araw at kung papaano nila nagawa ang ilan sa mga sikat pelikula lalo ang Machete ni Gardo at Osang. Bilang isang dating nagtatrabaho sa pelikula at telebisyon ay napakahusay nitong kumilatis ng mga taong pwedeng maging karakter sa isang pelikula.
Pero Setyembre noong nakaraang taon ay napagpasyahan namin parehas na umuwi na lang ng Pilipinas at dito nalang makikipagsapalaran pero simula noon di na kami ulit nagkita kahit kaunting kamustahan man lang sa facebook ay wala na. Kaya laking gulat ko nalang na may mensahe akong natanggap galing sa kanya. Ito ang mensahe nya:
Pwede ka bang Rapist? Kailangan ko sana eh. Magmessage ka lang ha. Seryoso.
Nanlamig ako bigla. Tila tumigil ang pag-ikot ng mundo. Lahat ng nakikita ko ay puro liwanag. At tanging hiyawan ng maraming tao ang aking naririnig ng may bigla tumapik sa aking batok at sumigaw HOY ANO'NG NANGYAYARI SA'YO?! Nahimasmasan ako, napakaaga masyado ng aking pagdiriwang. Lahat ng nasa utak ko ay ang pagiging uhaw lamang sa kasikatan at di ko man lang muna pinagnilaynilayan ang nabasa kong mensahe.
Ito naman ang tugon ko kay kuya Ricky:
PARA BA ITO SA PALABAS SA TV O SA TOTOONG BUHAY?
Nakakatawa ang mundo! Nung ako'y nag-aaral pa lamang sa kolehiyo madalas akong kalbo kaya madalas akong napagkakamalang holdaper tapos ngayong nakadreadlocks na ako manggagahasa naman. May antas pala ang kalidad ng pagkakaroon ko ng istilo ng buhok. ANG KATI SA ANIT.
Si Kuya Ricky, dati kong kasama sa bahay noong minsang ako'y sa Gitnang Silangan pa naghahanap-buhay. Bago pumuntang Gitnang Silangan ni kuya Ricky ay dati syang namamasukan bilang Talent Coordinator, may kridibilidad s'yang tao pagdating sa trabaho at pagiging isang kaibigan pero syempre di mawala ang pagiging bolero pagdating sa mga babae. Naikwento n'ya lahat tungkol sa trabaho n'ya noong araw at kung papaano nila nagawa ang ilan sa mga sikat pelikula lalo ang Machete ni Gardo at Osang. Bilang isang dating nagtatrabaho sa pelikula at telebisyon ay napakahusay nitong kumilatis ng mga taong pwedeng maging karakter sa isang pelikula.
Pero Setyembre noong nakaraang taon ay napagpasyahan namin parehas na umuwi na lang ng Pilipinas at dito nalang makikipagsapalaran pero simula noon di na kami ulit nagkita kahit kaunting kamustahan man lang sa facebook ay wala na. Kaya laking gulat ko nalang na may mensahe akong natanggap galing sa kanya. Ito ang mensahe nya:
Pwede ka bang Rapist? Kailangan ko sana eh. Magmessage ka lang ha. Seryoso.
Nanlamig ako bigla. Tila tumigil ang pag-ikot ng mundo. Lahat ng nakikita ko ay puro liwanag. At tanging hiyawan ng maraming tao ang aking naririnig ng may bigla tumapik sa aking batok at sumigaw HOY ANO'NG NANGYAYARI SA'YO?! Nahimasmasan ako, napakaaga masyado ng aking pagdiriwang. Lahat ng nasa utak ko ay ang pagiging uhaw lamang sa kasikatan at di ko man lang muna pinagnilaynilayan ang nabasa kong mensahe.
Ito naman ang tugon ko kay kuya Ricky:
PARA BA ITO SA PALABAS SA TV O SA TOTOONG BUHAY?
Nakakatawa ang mundo! Nung ako'y nag-aaral pa lamang sa kolehiyo madalas akong kalbo kaya madalas akong napagkakamalang holdaper tapos ngayong nakadreadlocks na ako manggagahasa naman. May antas pala ang kalidad ng pagkakaroon ko ng istilo ng buhok. ANG KATI SA ANIT.
Mag-subscribe sa:
Mga Post (Atom)