ALABANG-ZAPOTE ROAD (ANG AKING KANLUNGAN, ANG AKING TAHANAN)

Masungit o payapa man ang panahon,

Paulit-ulit ko itong binabagtas,

Simula umaga hanggang hapon.

Katulad ng aking buhay na hindi batid

Ang pinagmulan at ang patutunguhan.

Hindi ko rin marahil alam kung ano’ng mayroon

Sa magkabilang dulo nitong lansangan;

Ngunit, ito’y itinuturing kong tunay

Na kanlungan at tahanan.

Sa musmos kong katawan at isipan,

Ang ingay dito’y aking kapayapaan,

Ang usok dito’y aking kalusugan,

At lalong ang panganib dito

Ay aking kaligtasan;

Ang sikmura kong kumakalam

Ay sandaling nagkakaroon ng laman,

Dahil sa barya-baryang biyaya

Sa paulit-ulit kong pag-awit

Ng kantang “Pangarap ko ang ibigin ka”

Nang wala sa tono at tiyempo.

Kahit  hindi ko rin alam ang kahulugan

At ang ipinaglalaban ng gumawa ng kantang ito.

May iilang sa akin ay tumataboy,

Sinisisi at tinatanong kung nasaan

ang aking mga magulang.

Gigil lang daw ng puson ang inaatupag,

Kaya ang mga kabataang katulad ko

Ay dumarami at pakalat-kalat.

Kung akin lamang itong lansangan

 At ang mga sasakyang dumaraan,

Ako sana ngayo’y tanyag at mayaman;

Sa aki’y wala sanang mang-aalipusta,

At lalong ang kalam nitong sikmura

Ay hindi na ako mag-aalala.

Alam kong ito’y materyal na bagay lamang

Dahil ang tunay kong kailangan

Ay ang isang tahanan na may mapagmahal

At mapag-arugang mga magulang.

 -----------------------------------------------------------------------------------

Ang tulang ito ay ang aking opisyal na lahok

bilang suporta sa Saranggola Blog Awards 2013.