Naalala ko, medyo matingkad na ang liwanag na nagmumula sa mga poste ng Alabang-Zapote Road. Katitila lamang ng nambibitin na ulan noon. Pinaalinsangan lamang nitong lalo ang panahon. Kaya napagpasyahan kong pumasok sa madilim na espasyong iyon upang magpalamig. At para na rin basain ang natutuyong lalamunan. Marami-rami na noon ang tao sa loob na aking naaninag. Medyo nakarami na sila ng nainom. At tsiks ang kanilang pulutan. Taliwas sa aking dahilan, nagpunta sila roon upang magpainit. Umupo ako sa isang sulok. Sa may lamesang pangdalawahan lang ang nakatukang upuan. Tatlong bote ng beer ang aking inorder. Naghahalo na ang ingay ng tugtog at ingay ng mga tao nasa loob. Wala akong nauunawaan kahit isa. Parang mga bubuyog. Pinagmasdan ko na lamang ang mangilan-ngilang patay-sinding iba't-ibang kulay na bombilya. Kagaya ng katatapos lamang na ulan, ang mga bombilya doon ay nambibitin din. Hindi sapat ang ibinibigay nitong liwanag upang paliwanagin ang buong lugar. Binigyan lamang ng pagkakataon ang mga mapupusok na mga kamay. Iniabot sa akin ng waitress ang aking inorder na tatlong beer. Pinunasan ang labi ng bote gamit ang aking mga daliri at tinungga. Swabe ang hagod. Malamig. Unang lagok pa lamang, naibsan na kaagad ang nadaramang uhaw.
Biglang tumigil ang paghuhuramintado ng mga ilaw kasabay ng tugtugin. Tumigil rin pati ang parang mga bubuyog na ingay. May isang pumalakpak. Nagpalakpakan ang lahat. Ang iba'y may kasamang hiyawan. Hudyat pala iyon upang ipakikilala ang kasunod na magtatanghal. Kanta ni Whitney Houston ay kasunod kong narinig. Isang matapang na liwanag ang gumapang mula sa gitna ng entablado patungo sa isang kurtina na may hati sa gitna. Napalagok ako ng maraming beer nang makita kang lumabas mula sa hati ng kurtinang 'yon. Naglakad nang marahan papunta sa entablado suot ang mahabang gown na alanganin pang tulog at alanganing pang party. Sandali kang naglaho sa yakap ng makapal na usok. Dahan-dahang sumilay ang kulay itim na sandalyas na mataas ang takong. Mga isang dangkal siguro 'yon tantsa ko. Hinawi ng iyong mga kamay ang mga usok subalit nakakapit pa rin ang mga ito sa iyong braso at sa maamo mong mukha. Napakaganda mo. Ang totoo, higit ka pa sa maganda. Nagwala ang aking puso. Pakiramdam ko, gusto nitong humiwalay sa aking katawan at puntahan ka upang ikulong ka sa loob nito. Noon ako unang umibig. Ikaw ang una kong inibig. Tiyak kong iyon ay pag-ibig.
Inilapat mo ang kanan mong kamay sa salaming nagsisilbing pader ng entablado. Humahaplos ang mga matutulis mong daliri sa salamin habang ika'y naglalakad. Ang iyong mga titig nama'y gumuguhit sa mga taong nagtatago sa sulok na madilim. Di naglao'y malapit ka na sa gitna. Nag-iiiba na ang iyong lakad. Mayroon nang giling. Mayroon nang indak. Hanggang sa ika'y nagdo-double step. Nag-iba na rin ang tugtog. Lalong nang-aakit. Kasabay ng lingwahe ng iyong katawan. Isa-isa mong tinatanggal ang mga saplot sa iyong katawan hanggang sa kulay ubeng panty na lamang ang naiwang nakakapit sa iyong balakang. Siguro kung ako iyon, hindi rin ako bibitaw. Manatili akong kakapit sa iyong katawan. Hindi kita pakakawalan. Sumandal ka sa posteng bakal sa gitna. Nakatalikod sa amin. Itinaas mo ang iyong kanang kamay sabay hawak sa posteng bakal. Ang kaliwa mo namang kamay ay sapu-sapo ang iyong dibdib. Humarap ka sa aking kinalalagyan at dahan-dahang dumadaosdos pababa. Sa dalawang minutong hawak mo ang iyong dibdib, hindi ka man lang nangalay. Natapos ang tugtog. Pumikit na rin ang liwanang. Bigla kang naglaho sa aking paningin subalit hindi sa aking isipan.
Simula noon, halos inaraw-araw ko ang pagpunta sa masikip na espasyong iyon masilayan ka lamang. Pero minsan at dumadalas hindi na ako nagagawi roon. Hindi na kita nakikita pero parati kitang naiisip. Parati kitang iniibig. Hindi ito kumupas kahit hanggang ngayon. Kahit wala kang pangalan. Kahit wala kang saplot.
Ngayon, malakas ang buhos ng ulan sa labas. Malamig ang buong paligid.
Narito akong muli sa masikip na espasyong una kong nasilayan ang iyong kagandahan. Hindi ako umaasang masisilayan pa kitang muli. Narito ako hindi upang maibsan ang lamig na nararamdaman. Narito ako upang lusawin ng alak ang alaalang mong nakakapit sa aking sistema. Kahit panandalian lamang. Dito kita unang nakita. Dito rin kita tatanggalin sa bawat hibla ng aking isipan pati sa maluwang na espasyo ng aking puso. Sana katulad ka na lamang ng alikabok na kumakapit sa dahon ng mga halaman, sasakyan at bubong ng mga kabahayan na sa pagbuhos ng ulan ay natatangay. Pero hindi, katulad ka ng kulay ubeng panty na matindi ang kapit at yapos noon sa iyong katawan.
Biglang tumigil ang paghuhuramintado ng mga ilaw kasabay ng tugtugin. Tumigil rin pati ang parang mga bubuyog na ingay. May isang pumalakpak. Nagpalakpakan ang lahat. Ang iba'y may kasamang hiyawan. Hudyat pala iyon upang ipakikilala ang kasunod na magtatanghal. Kanta ni Whitney Houston ay kasunod kong narinig. Isang matapang na liwanag ang gumapang mula sa gitna ng entablado patungo sa isang kurtina na may hati sa gitna. Napalagok ako ng maraming beer nang makita kang lumabas mula sa hati ng kurtinang 'yon. Naglakad nang marahan papunta sa entablado suot ang mahabang gown na alanganin pang tulog at alanganing pang party. Sandali kang naglaho sa yakap ng makapal na usok. Dahan-dahang sumilay ang kulay itim na sandalyas na mataas ang takong. Mga isang dangkal siguro 'yon tantsa ko. Hinawi ng iyong mga kamay ang mga usok subalit nakakapit pa rin ang mga ito sa iyong braso at sa maamo mong mukha. Napakaganda mo. Ang totoo, higit ka pa sa maganda. Nagwala ang aking puso. Pakiramdam ko, gusto nitong humiwalay sa aking katawan at puntahan ka upang ikulong ka sa loob nito. Noon ako unang umibig. Ikaw ang una kong inibig. Tiyak kong iyon ay pag-ibig.
Inilapat mo ang kanan mong kamay sa salaming nagsisilbing pader ng entablado. Humahaplos ang mga matutulis mong daliri sa salamin habang ika'y naglalakad. Ang iyong mga titig nama'y gumuguhit sa mga taong nagtatago sa sulok na madilim. Di naglao'y malapit ka na sa gitna. Nag-iiiba na ang iyong lakad. Mayroon nang giling. Mayroon nang indak. Hanggang sa ika'y nagdo-double step. Nag-iba na rin ang tugtog. Lalong nang-aakit. Kasabay ng lingwahe ng iyong katawan. Isa-isa mong tinatanggal ang mga saplot sa iyong katawan hanggang sa kulay ubeng panty na lamang ang naiwang nakakapit sa iyong balakang. Siguro kung ako iyon, hindi rin ako bibitaw. Manatili akong kakapit sa iyong katawan. Hindi kita pakakawalan. Sumandal ka sa posteng bakal sa gitna. Nakatalikod sa amin. Itinaas mo ang iyong kanang kamay sabay hawak sa posteng bakal. Ang kaliwa mo namang kamay ay sapu-sapo ang iyong dibdib. Humarap ka sa aking kinalalagyan at dahan-dahang dumadaosdos pababa. Sa dalawang minutong hawak mo ang iyong dibdib, hindi ka man lang nangalay. Natapos ang tugtog. Pumikit na rin ang liwanang. Bigla kang naglaho sa aking paningin subalit hindi sa aking isipan.
Simula noon, halos inaraw-araw ko ang pagpunta sa masikip na espasyong iyon masilayan ka lamang. Pero minsan at dumadalas hindi na ako nagagawi roon. Hindi na kita nakikita pero parati kitang naiisip. Parati kitang iniibig. Hindi ito kumupas kahit hanggang ngayon. Kahit wala kang pangalan. Kahit wala kang saplot.
Ngayon, malakas ang buhos ng ulan sa labas. Malamig ang buong paligid.
Narito akong muli sa masikip na espasyong una kong nasilayan ang iyong kagandahan. Hindi ako umaasang masisilayan pa kitang muli. Narito ako hindi upang maibsan ang lamig na nararamdaman. Narito ako upang lusawin ng alak ang alaalang mong nakakapit sa aking sistema. Kahit panandalian lamang. Dito kita unang nakita. Dito rin kita tatanggalin sa bawat hibla ng aking isipan pati sa maluwang na espasyo ng aking puso. Sana katulad ka na lamang ng alikabok na kumakapit sa dahon ng mga halaman, sasakyan at bubong ng mga kabahayan na sa pagbuhos ng ulan ay natatangay. Pero hindi, katulad ka ng kulay ubeng panty na matindi ang kapit at yapos noon sa iyong katawan.
